شعر

 

آشفته شده جهانم؛

موی‌لختت را کم دارد دستانم. کاش باد بودم و با دستانم موهایت را به پرواز در می‌آوردم. 

کاش خورشید بودم و می‌تابیدم به موهایت.

کاش ماه بودم و شب‌ها زل می‌زدم به موهای لخت و زیبایت.

 

چه احمقانه است که موهایت می‌تواند با قلب و احساس من بازی کند.

چه احمقانه است که دست کشیدن به موهایت آرامم می‌کند.

چه احمقانه است که حرکت موهایت در دست باد دیوانه‌ام می‌کند.

 

چه عجیب دیوانه‌ات شدم!

دیوانه‌ی تو و لحظات. موهایت را به دستم می‌سپاری؟ لختی موهایت همچون آبشاریست که می‌شورد همه حال بدم را. دوستت دارم. همه‌ی متعلقاتت را دوست دارم. بیش از دنیا. بیش از رویا. بیش از زمین و آسمان.

 

بیا و ببین عاشقانه‌هایم..

که هر خطش؛ هر کلمه‌اش؛

یک چیزی را کم دارد!

 

بیا و ببین..

که کلماتم؛

تو را کم دارد.