تلخ

این چند روز درگیر چیزی بودم که با حرفایی که با دوستام زدم٬ آخر سر بنا به پیشنهاد اسمش رو جعبه پاندورا گذاشتم که شامل همه هدف‌ها و آرزوهام بود. هر چند ترجیح می‌دم اسم آرزو رو روش نذارم٬ چون آرزو چیزیه که عموما به واقعیت تبدیل نمی‌شه٬ چیزی که فکر نمی‌کنم شامل این جعبه پاندورا بشه.

 

در مورد حس و حالم٬ نمی‌دونم چی بگم...

 

نسبت به چند روز پیش مشخصا حالم بهتره ولی به طور کل همان حسی را دارم که سنگ زیرپای مارکوپولو٬ آن موقع که ادعا کرد آمریکا را کشف کرده داشته.

 

از همه بیشتر دلم می‌خواد این وبلاگ کوفتی رو آپ کنم. ولی چیزی به ذهنم نمی‌رسه.. و نمی‌دونم چرا دوست ندارم به پیش‌نویس‌هام دست بزنم. باورم نمی‌شه یه زمانی انقدر ایده داشتم که روزی پنج بار آپ می‌کردم.

 

راستی هر کی این پست رو خوند٬‌ اگر اسمش توی پیوندها نبود لینکش رو بذاره که لینکش کنم.

 

+ اگر ایده‌ای هم داشتید که چجوری می‌شه به یه طریقی بشه نوشت٬ خوشحال می‌شم بهم بگید!

+ یه مدت هم می‌خوام بچسبم به ویرایش پست‌های قبلیم. احتمالا از آپ خبری نی.